Vandaag ga ik het hebben over vrouwen in de entertainmentbusiness. De reden hiervan is dat mij vaak wordt verteld hoe moeilijk het is om als vrouw in de entertainmentwereld voeten aan de grond te krijgen, omdat het zo’n een mannenbolwerk is. Het doet er niet toe uit welk nest je komt, je krijgt nooit de volwaardige erkenning als vrouwelijke artiest. Hoe komt dat?
Een analyse van vrouwen in de Surinaams-Hindostaanse entertainment-business leert ons dat vrouwen op festivals niet zo vaak gevraagd worden als mannen. En als ze gevraagd worden, krijgen ze minder betaald, of worden ze zelfs niet betaald. Terwijl sommige festivals genoeg subsidies ontvangen. Het is daarom tijd om aandacht te besteden aan deze genderongelijkheid.
Laten we even een uitstapje maken naar de Bollywood industrie. Hier zie je dat de vrouw niet veel meer dan een bijrol heeft. India is een patriarchale (mannelijke) en traditionele samenleving, waar de rol van de vrouw en de man grotendeels nog strikt gescheiden is. Ik zeg hiermee niet dat er geen modernisering in India gaande is. Maar als het gaat om gendergelijkheid is de ontwikkeling traag.
Laten we de modernisering van de Bollywood-industrie niet verwarren met verwesterlijking van videoclips, waarin je getrakteerd wordt op halfnaakte vrouwen van wie de borsten half uit hun BH’s hangen met schuddende billen op je scherm dansen. Dit is niet wat ik bedoel met modernisering. Dit is seksisme op hoog niveau, omdat hier sprake is van exploitatie van het vrouwenlichaam. Het gaat mij erom dat vrouwen vaker een belangrijke rol zouden moeten krijgen in een film. De films zijn vaak gericht op mannelijke helden die hun heldendaden tonen en altijd krijgen wat ze willen, dus ook de vrouw op wie ze hun oog hebben laten vallen. Het gaat dan altijd om een mooie, slanke, sexy én blank uitziende vrouw. Dit is het Westerse beeld dat geïntegreerd is in de Bollywood-industrie. Het beeld dat Bollywood ons gegeven heeft van de vrouw, zit ook in het Surinaams-Hindostaanse DNA. Dat beeld van de vrouw komt wereldwijd terug in alle nationale Miss-verkiezingen die gelieerd zijn aan de Internationale Indiase Miss-verkiezingen.
De #MeToo-beweging heeft inmiddels ook zijn weg gevonden in de Bollywood-industrie, maar er komt maar mondjesmaat verandering. Ook in de Surinaams-Hindostaanse entertainment-scene heeft seksueel grensoverschrijdend gedrag plaats, maar de dames houden hun kaken stijf op elkaar. Eén woord hierover, betekent schande voor de dame in kwestie en hun familie en het einde van hun carrière. Kortom, hier wordt het slachtoffer twee keer geslachtofferd en de #MeToo-beweging is slechts nog maar een stip aan de horizon van de Hindostaanse gemeenschap sinds het feuilleton van de VAHON school die we afgelopen weken hebben kunnen volgen. Seksueel overschrijdend gedrag vindt in ieder segment van de entertainmentwereld plaats waar de vrouw probeert voeten aan de grond te krijgen op het podium. In dit kader komt dit liedje bij mij op die jullie ongetwijfeld ook kennen:
“Ghungaroo Ki Tarah, Bajta Hi Raha Hoon Main Kabhi Is Pag Men, Kabhi Us Pag Men Bndhtaa Hi Raha Hoon Main Kabhi Toot Gayaa, Kabhi Todaa Gayaa Sau Baar Mujhe Fir Jodaa Gayaa Yooan Hi Loot Loot Ke, Aur Mit Mit Ke Banataa Hi Rahaa Hoon Main Main Karataa Rahaa, Auro Kee KaHi Meree Baat Mere, Dil Hi Men RaHi KabHi Mndir Men, KabHi Mahafil Men Sajataa Hi Rahaa Hoon Main Apanon Men Rahe, Yaa Gairon Men Ghungaroo Kee Jagah Hain Pairo Men Fir Kaisaa Gilaa, Jag Se Jo Milaa Sahataa Hi Rahaa Hoon Main” .
Het komt er op neer dat je enkelbellen aan je enkels horen en niet verder komen. Emancipatie is nog ver weg binnen de Hindoestaanse entertainment business. De meeste vrouwelijke artiesten zullen gewoon doen wat ze gevraagd worden, uit vrees dat ze anders niet verder op het podium komen.
Vrouwen in de entertainment-business zouden zich wat mij betreft, moeten verenigen om zelf te bedenken hoe ze hun positie zouden kunnen versterken als artiest. Ook zouden ze een veilig platform moeten bieden aan vrouwen die te maken krijgen met seksueel grensoverschrijdend gedrag. Onze vrouwelijke artiesten en Missen moeten zelf aan de slag en niet wachten tot ze een kans krijgen van de mannen die de entertainmentwereld domineren. Ik begrijp dat macht over het podium en geld hand in hand gaan en dat mannen daar een groot aandeel in hebben. Maar vrouwen zullen hun aandeel in de macht over het podium moeten opeisen, door een onafhankelijke fonds op te richten en actief geld te werven om ook voor nieuwe opkomende artiesten een podium te creëren.
(70)